„Hlidskjálf" to kolejna, ograniczona możliwościami, więzienna odsłona twórczości Burzum. Mając do dyspozycji tylko syntezator, Varg musiał wykrzesać z niego maksymalnie mroczny klimat, wchodząc w czeluście ambientowych otchłani. Myślę, że zabieg ten się udał i atmosfera tej płyty dobrze współgra z tą z okładki.
W więzieniu Vikernesowi brakowało instrumentów, nie brakowało mu za to czasu. Nie dziwne więc, że każdy utwór opisany jest oddzielną opowieścią, najczęściej nawiązującą do nordyckiej mitologii. Ponadto do każdego z nich zamieszczone jest osobne schizofreniczne zdjęcie, ukazujące rozmazane sceny z tychże opisów. Burzum zadbał więc o spójność swojego materiału i wykorzystał wszystkie możliwości, aby był on jak najbardziej pełny i uduchowiony.
Nie muszę chyba zbytnio przekonywać, że klawiszowe popisy Varga to nie są wesołe melodie. Same melodie jednak są zachowane. Czasem nawet dość skoczne, jak w „Frijôs Einsames Trauern”. Nawet wtedy czuć jednak w tym smutek i złowieszczość. Zresztą akurat ten numer się wycisza i staje bardzo subtelny. W innych momentach jest znacznie podnioślej jak w „Der Tod Wuotans” gdzie rozgrywa się wielka bitwa. Utwory są dopracowane i płyta nie nuży. Zwraca też uwagę to, że, jak na standardy ambientowe, jest bardzo krótka, bo trwa zaledwie trzydzieści trzy minuty. Myślę, że to dobrze, bo nie ma tutaj dłużyzn. Płyta nie ciągnie się niemiłosiernie i nie wywołuje znudzenia.
Jak dla mnie „Hlidskjálf" ma swoją aurę, którą potrafi zaciekawić. Wielkie dzieło to jednak nie jest, bo i być nie może. Trudno zapomnieć, że jest to substytut tego by było gdyby. Burzum jednak nie daje o sobie zapomnieć i tworzy to co w danym momencie jest w stanie osiągnąć. Wychodzi to nieźle, więc dobre i to.
Tracklista:
1. Tuistos Herz
2. Der Tod Wuotans
3. Ansuzgardaraiwô
4. Die Liebe Nerþus'
5. Frijôs Einsames Trauern
6. Einfühlungsvermögen
7. Frijôs Goldene Tränen
8. Der Weinende Hadnur
Wydawca: Misantrophy Records (1999)
Ocena szkolna: 4
