Niedługo żywe zdarzenie stanie się wspomnieniem, wspomnienie smutną opowieścią aż w końcu łazienka stanie się zwykłą łazienką i zaczniesz do niej uczęszczać chyba że zacznie w niej straszyć co byłoby cholernie nie na miejscu....

Aetas dulcissima adulescentia est

Otrząśniesz się. Z czasem. Naszym ogromnym szczęściem jest to, że czas faktycznie leczy rany, zaciera wspomnienia. Inaczej zwariowalibyśmy.

We Wrocławiu jest ogródek piwny w miejscu, gdzie stol lat temu był cmentarz. Jak w mieście kładą nowe rury w centrum to zawsze rozkopują jakieś groby. Ponoć nawet miasto ulokowano na cmentarzu z XIIw., bo to była bardzo atrakcyjna działka i umarli musieli ustąpić miejsca żywym. Taka kolej rzeczy, ale fakt - trochę dziwnie jak się o tym myśli.

Suffer the pain of discipline or suffer the pain of regret!

Takich miejsc jest mnóstwo, w Gdańsku cała sieć parków jest na miejscu dawnych cmentarzy. Ale tutaj chyba raczej chodzi o bezpośrednie zderzenie z momentem śmierci.

Droga Alpha-Sco czas niestety nie w każdym przypadku uleczy nasze rany,zwłaszcza gdy dotyczy to naszych bliskich,czasami po prostu tak się nie da,choć bardzo byśmy tego chcieli,po prostu trzeba jakoś z tym żyć i próbować poradzić sobie z tym,czasem się to uda,czasem nie,ale takie jest życie.

[img:b2152f97c6]http://www.clanofxymox.com/images/xydial.gif[/img:b2152f97c6]

Kochaj bliskich twemu sercu,tak szybko odchodzą...

Czasem to trwa lata ale w końcu ból przestaje być tak wszechogarniający. I w końcu udaje Ci się nie płakać na każdą myśl i wspomnienie o ukochanej osobie.

Nie chodzi mi o płacz czy ból po stracie bliskiej osoby, czy o wspomnienie o ukochanej osobie,ale o to co mogłem zrobić za jej życia,czy też chwile przed jej odejściem,a tego nie zrobiłem i o poradzenie sobie z tą świadomością,czego nie zrobiłem a mogłem.Wiem śmierć bliskiej osoby zawsze będzie dla nas zaskoczeniem.

[img:4cb0fd387b]http://www.clanofxymox.com/images/xydial.gif[/img:4cb0fd387b]

Kochaj bliskich twemu sercu,tak szybko odchodzą...

Ja z tą świadomością do tej pory sobie nie poradziłam.

A jeszcze gorzej jest wtedy, gdy okazuje się, że masz możliwość jakoś odpłacić swoje "grzechy", wykorzystać to, czego nauczyło cię życie, a popełniasz te same błędy. Weszłam po raz drugi do tej samej rzeki. A to już jest niewybaczalne.

Zbudowałam mur i codziennie go pielęgnuję, ale czasem gdzieś coś przecieka pomimo moich wysiłków.