Drugi album norweskiej "supergrupy" Arcturus - "La Masquerade Infernale" jest albumem jedynym w swoim rodzaju. Członkowie zespołu na codzień grający m.in. w Borknagar, Mayhem czy Ulver sięgneli po zupełnie inną stylistykę.
"La Masquerade Infernale" jest bowiem próbą połączenia teatru, opery, progmetalu i black metalu. Należy zaznaczyć, że próbą perfekcyjną! Bardzo wysoki, mocny głos Garma bardzo przypomina monologi teatralne, jego długie frazowanie, burzące definicję melodyjności kompozycji, nadaje im zupełnie nowego wymiaru. Każdy z instrumentalistów ma ogrom miejsca na pokazanie swoich umiejętności nie niszcząc w żaden sposób konstrukcji utworów. Główna w tym zasługa klawiszowca Sverda, który w genialny sposób stworzył przestrzeń i mroczny, bardzo chłodny, niepokojący nastrój panujący na albumie. Właśnie klawisze są szkieletem kompozycji, na których tle sekcja i gitarzysta tworzą kolejne motywy. Praca gitar jest dosyć oszczędna, ale każda w tych nielicznych solówek jest prawdziwą perełką. Hellhammer za perkusją też nie mógł spaprać roboty, więc mamy tutaj mnóstwo progresywnych smaczków, podrasowanych czasem blackową stukanką - ale tylko czasami.Ważne jest to, że ci muzycy tworzą zespół, który wie co chce osiągnąć! W zasadzie z każdej nuty wyczuwa się diabelski fałsz, polany przepięknym, bardzo teatralnym, artystycznym sosem. Zadziwia mnie ten fakt, gdyż w sumie oprócz końcówki "Of Nails And Sinners" - utworu zamykającego album, nie usłyszymy żądnej ekstremy.
Geniusz - to jest jedyne słowo, które ciśnie mi się na usta po przesłuchaniu tego albumu. Idealna zbalansowanie pomiędzy gatunkami, fantastyczne wkomponowanie techniki w utwory i w gruncie rzeczy stworzenie czegoś oryginalnego najwyższej jakości. Pytanie tylko, czy każdy udźwignie specyfikę tego albumu.
Wydawca: Candlelight Records (1997)
Harlequin : dobra, okładka jest już poprawna :)
Myst : I tutaj możnaby sie wdać w niepotrzebną polemike o gustach, która i t...
Harlequin : 1.Co do okładki - przedtem była dobra, więc nie wiem co się stało,...
