Pomijam częstochowskie rymy na dwa, które nawet pod względem melodyjności nie kleją się do kupy jako jedna rymowanka. Wszystko byłoby dobrze gdyby nie Ci nieszczęśni "mali gońce". To wszystko komplikuje.... no bo jak na przykład goniec ma wykonywać swoje obowiązki skoro cały czas żyje w ruinach? Goniec w wymiarze jeźdźców apokalipsy wyobraża posłańca... jak również orędownika a zatem nie powinny widzieć zguby, śmierci i całego tego bajzlu jako że dopiero przynoszą jego zapowiedź chyba że dałeś im tutaj inną funkcję, jeśli tak, jeśli możesz - podaj ją.
Mało tego są potrzebne jeźdźcom więc raczej nie powinny cierpieć chyba że wymiar cierpienia wynika tu ze świadomości konsekwencji apokaliptycznych obwieszczeń - wtedy zgoda. Kończąc wspomnę o największym błędzie - piszesz najpierw że związane są z apokalipsą wiecznie a na końcu stwierdzasz kiedy skończy się ich smutna historia.
Aha i świat może być prowadzony do zguby, zguba świata nie prowadzi.

ps. użycie innych słów nie uzasadnia powtórzeń faktów akurat mało istotnych merytorycznie jako że wynikających z całej reszty tekstu. Bo łatwo chyba się domyśleć że dzieciaki łatwo na codzień nie mają.

pps. skoro codziennie słyszą śmierci śmiech to kiedy mają okazję poznać ciszę i czemu jeśli nawet to możliwe niczego to nie zmienia jakoże ich opłakana sytuacja jest ciągła i niezmiennie ma trwać do wieczności zakładając opcję wiecznie zapętlacej się akcji przy równoczesnym pominięciu dwóch wersów z tekstu?

Jaki goniec boi się głosu swego pana? I jacy jeźdźcy apokalipsy chcieliby bojaźliwych gońców? No i najważniejsze - komu obwieszczają zgubę bo do wyboru mają rodziców, rodziny, siebie samych lub niespersonifikowany i luźno zdefiniowany świat.

Zaś będąc totalnym realistą czując codziennie woń trupiego jadu dzieciaki nie musiały by szukać rozwiązań umarłyby po paru tygodniach od rozpoczęcia kampanii z zatrucia.

Aetas dulcissima adulescentia est