Po Breaking Point, który był rzeczywiście zwrotnym punktem: znakomitą, wewnętrznie zróżnicowaną, bogatą muzycznie i wyrazowo płytą, dostaliśmy coś krańcowo przeciwnego. Wygląda to, jakby Ronny Moorings "musiał" coś nagrać i na siłę zabrał się do roboty.
Pierwsze wrażenie to przygnębiająca montonia i brak koncepcji na całość. Utwory często wręcz o identycznych harmoniach, tempach tworzą coś w rodzaju gotyckiego muzaku, który przelewa się od punktu A do punktu Z, ale z powodzeniem mógłby się skończyć dużo wcześniej.
Kiedy brak pomysłów, pomóc mógłby zewnętrzny producent. To nie zaszło i wyszedł niestety fizyczny dowód wypalenia, albo, czego bym mu bardziej życzył, chwilowej niemocy.
To się czasem zdarza, ale szkoda że akurat tej, tak ważnej postaci.
Żółta kartka, z przykrością :!:

Do not quote - think for yourself

Album, na którym trudno mi się skupić przy słuchaniu. Nie przykuwa uwagi, może sobie lecieć gdzieś w tle i pozostawia nijakie odczucia. Brak mi w nim utworów, które zapadają w pamięć i powodują, że nieświadomie nuci się w trakcie dnia.

Suffer the pain of discipline or suffer the pain of regret!