Czy romantyzm umiera? Może nigdy nie istniał, tylko zawsze jego namiastka, iluzja pojawiała się na co dzień w książce/filmie. Tak to ludzie się spotykają i głównie patrzą na przetrwanie, portfel, sex, przyjemność?? jak sądzicie?

Myśl

[quote:691abde164="Sebastian_P"]Czy romantyzm umiera? Może nigdy nie istniał, tylko zawsze jego namiastka, iluzja pojawiała się na co dzień w książce/filmie. Tak to ludzie się spotykają i głównie patrzą na przetrwanie, portfel, sex, przyjemność?? jak sądzicie? [/quote:691abde164]

Wiesz co, może i część ludzi chciała kiedyś być lub/i była kiedyś romantyczna, aczkolwiek zostali oni np. zranieni przez osoby w związkach i teraz już nie są w stanie wykrzesać z siebie aż tyle romantyzmu? Może należy na to spojrzeć także i z tej strony. Ja staram się jednak w swoim podejściu w tej chwili zachowywać zdrową równowagę pomiędzy porywami serca, emocjami a realistycznym rozumowaniem, choć wiem też, że jest to trudne, ale jednak próbuję tak żyć.

Nie marudź, bo cyckiem walnę.

Romantyzm został zepchnięty na bok, tak jak już wyżej wspomniano, w dzisiejszych czasach, życie w taki sposób byłoby niekorzystne i niezbyt realne. Jednak mimo wszystko taki sposób postrzegania świata ma w sobie coś pięknego, niestety sami się do wyzbywamy, przecież trzeba być realistą i myśleć o przyszłości! Kto by się przejmował albo zgłębiał to co naprawdę mówi mu serce, wygodniej jest przyjąć odpowiednią postawę i na wszystko patrzeć z dystansu, bez zaangażowania emocji... i wszystko staję się wygodnym kompromisem.
Może troszkę się zagalopowałam

"Cokolwiek zamierzasz zrobić, o czymkolwiek marzysz, zacznij działać. Śmiałość zawiera w sobie geniusz, siłę i magię" - Johan Wolfgang Goethe

Przesadzata.

Jak dla mnie odpowiednia dawka romantyzmu jest konieczna do życia, ale bez przesady i tyle.

Np. jestem daltonistą i z technicznego punktu widzenia jestem na wpół ślepy, ale z romantycznego punktu widzenia mogę powiedzieć, że mam oczy północnego wilka, któremu wystarczy odróżniać odcienie nieba i śniegu w lesie.

I dlatego lubię grać techniczny powermetal i jeździć na łyżwach, już niedługo sezon, łiiiiii!

od czasu do czasu warto wrócić do źródła

[quote:a4012e7d22="Yngwie"]Przesadzata.

Jak dla mnie odpowiednia dawka romantyzmu jest konieczna do życia, ale bez przesady i tyle.

Np. jestem daltonistą i z technicznego punktu widzenia jestem na wpół ślepy, ale z romantycznego punktu widzenia mogę powiedzieć, że mam oczy północnego wilka, któremu wystarczy odróżniać odcienie nieba i śniegu w lesie.

I dlatego lubię grać techniczny powermetal i jeździć na łyżwach, już niedługo sezon, łiiiiii![/quote:a4012e7d22]

Tak z ciekawości Yngwie: naprawdę jesteś daltonistą? Mój dziadek nim był, póki co, nikt tego po nim nie odziedziczył, a to jest dziedziczone co kilka pokoleń u mężczyzn w danej rodzinie, zatem jest opcja, że gdybym kiedyś miała syna, to mógłby on urodzić się daltonistą.

Nie marudź, bo cyckiem walnę.

No naprawdę, ale tym postem chodziło mi o to, że dzięki odpowiedniej dawce romantyzmu można sobie trochę pokolorować szarą rzeczywistość.

edit:
uprzedzając pytanie: np. na żółto

od czasu do czasu warto wrócić do źródła

łyżwy, to jest myśl Yngwie!! Jezusku jak ja dawno na łyżwach nie byłem.

PS. Romantyzm? good stuff się wie

“History,Stephen said, is a nightmare from which I am trying to awake”

muszę pogadać z moim huskim czy on tez widzi tylko różne odcienie nieba, może dlatego ma takiego doła ciągle:/ A co do romantyzmu to zawsze ciekawiło mnie że idzie w parze z buntem i towarzyszy różnym subkulturą- natomiast mainstreamowy highlife jest często z niego wyprany

Pewnie standardowa tęsknota za księżycem. Puść mu coś w tym stylu:


Na mnie działa, więc może się rozkręci :-)

od czasu do czasu warto wrócić do źródła

Rołmentizym?,w połączeniu z uległością?,stawiający włosy na potylicy?,sprawdzający sie w roli pocisku
zabijającego własne Ja na ołtarzu narcyzmu i megalomaniiiiiiiii?-,UWIELBIAM!

[quote:91e97c621d="DonVitteo"][quote:91e97c621d="CatGirl"]Taka szybka myśl na temat, wielu panów obnosi się z tym że są romantyczni myląc to z byciem permanentnie niechcianym przez swoje wybranki(zwykle przez to, że brak im charakteru i są ciepłymi kluchami które potrzebują matki a nie kobitki) Niestety... [/quote:91e97c621d]

Radykalne stwierdzenie. Osobiście będąc bardziej umiarkowanym w ocenie napisałbym, że owi panowie wcale, przynajmniej część z nich wcale nie myli się w ocenie samych siebie, wykazuje się to chociażby przy wrażliwości, w skrajnych przypadkach nadwrażliwości i uczuciowości, którą się kierują. Z Twoją przedmówczynią zgadzam się natomiast w pełni. [/quote:91e97c621d]

DonVitteo, ja niestety w ciągu najbliższych paru tygodni będę musiała się w ocenie swego związku posłużyć bardziej rozumem. Przykro mi, muszę zastanowić się, czy chcę wiecznie niańczyć faceta starszego ode mnie o 11 lat, który, mimo moich uwag, zaniedbał swoje zdrowie do tego stopnia, że wylądował w szpitalu, a jak już wylądował, to nie chce, bym go odwiedzała i od kilku dni nie odbiera telefonu. O wieczorze autorskim swoim w jego grupie poetyckiej, który, o ile miałby dojść do skutku, ma się odbyć 11 grudnia, tez mi nie powiedział i zastanawiam się, co to znaczy. A jak coś potrzebował, to od razu dzwonił i przychodził do mnie. W moim przypadku kierowanie się wyłącznie romantyzmem w ogóle nie popłaca i jest wręcz niemożliwe. Na razie zostawię sprawę swojemu biegowi, muszę to przemyśleć i zastanowić się, co dalej.

Nie marudź, bo cyckiem walnę.

[quote:ffa13816b6="Albert"][quote:ffa13816b6="DonVitteo"]W dobie rozumu pojawił się taki jeden, który zbuntował się przeciwko prymatowi rozumu stając się jednakowoż prekursorem preromantyzmu. Dziwak był z niego niezły, ekscentryk jakich mało...zasłynął między innymi dzięki " Nowej Heloizie" przedstawiając zupełnie inną optykę i przeciwstawiając na przeciwnej szali serce. Za Rousseau poszli inni tworząc swoisty trend. Romantyk to w sumie jest taki jakby rzec dziwak. To w sumie nie świat czy rzeczywistość się zmieniła, obyczajowość stała na mniej więcej tym samym poziomie. Później w dobie francuskich salonów po prostu nie kryto się z rozwiązłością, co więcej było to nawet w dobrym smaku. Za pośrednictwem mediów mamy przecież to samo. Ogólnie rzecz biorąc dziwactwo romantyka polega na stałym idealizowaniu podmiotu uczuć co w zetknięciu z rzeczywistością nie raz bywa bolesne. Co więcej...obraz typowego, "beznadziejnego" romantyka rysuje się jako typowej, niezaradnej za przeproszeniem p***y. W gruncie rzeczy wszelakie dysputy na ten temat zakrawają o miano dyskursu frustratów, cierpi się rzecz jasna na własne życzenie. Trzeba być jednak pragmatycznym i starać się dostrzegać rzeczy jakie są, a nie jakie sobie uroimy. To jedyne remedium dla niepoprawnego romantyka. W dobie XXI stulecia romantyzm to przeżytek, relikt minionej epoki. Nic więcej.[/quote:ffa13816b6]

Romantymzm jest czymś pięknym i wcale nie musi być przeżytkiem. Całkiem przecież możliwe, że w tym właśnie momencie rodzi się albo dojrzewa jakiś nowy Rousseau, i najblizsze lata upłyną pod znakiem rewolucji kulturalnej.

Fakt, że romantyzm jest nie na czasie.
Ale pytanie: dlaczego jest nie na czasie?
Ano proste -> aą dominujące wzorce społeczne, które sprawiają, że ogół społeczeństwa jest taki a nie inny. A skąd się biorą wzorce? Ano, trafiają się co jakiś czas w świecie tzw. silne, dominujące osobowości, które poprzez swoje życie, poglądy, postępowanie, oddziałują na resztę ludzkości. I mam tu na myśli osoby różnego formatu i z różnych dziedzin życia społecznego. Na równi stawiam tu takiego np. Sokratesa, M. Jacksona i Hitlera, czy choćby tego całego Rousseau... Albo niekoniecznie w takiej skali - choćby w skali podwórkowej - zawsze jest dzieciak, który przewodzi podwórkowym zabawom i taki styl ubierania się i muzyka jakiej słucha stają się najbardziej popularne.

Rzeczywistość jaką mamy dzisiaj to w dużej mierze wina mediów, które promują to, co najbardziej przyciąga. Ponad 90% mediów nie zwraca uwagi na wartość tego, co puszcza w eter, ważne by dawało popularność. I przez to mamy to, co mamy ^^

Ogromna większość dzisiejszych trendów i zachowań społecznych jest generowana przez telewizję. Powoli coraz większą rolę zaczyna odgrywać internet i możliwe, że wkrótce wirtualny świat zmieni co poniektóre wzorce. Może na lepsze, może na gorsze. Obecnie jednak na fali jest kiczowatość, efekciarstwo, populizm i owczy pęd za nowymi trendami. Liczy się to, ile kto ma kasy i jak bezczelnie potrafi rozpierać się łokciami. A że taka jest norma społeczna - każdy kto chce zaistnieć w społeczeństwie stara się być takim właśnie człowiekiem. I kółko się zapętla. xD c.b.d.u.

A jeśli ktoś chce to zmienić...? Owszem, jest na to metoda, tak jak na wszystko jest metoda. Tylko trzeba wiedzideć, gdzie szukać...

Ja nie narzekam i całkiem nieźle radzę sobie ze swoją romantycznością w kompletnie wypranym z głębszych uczuć świecie. Nie można dziś być romantykiem i jednocześnie z powodzeniem egzystować we współcześnym społeczeństwie? Można, wystarczy się dobrze maskować. :D Nie każdy ma wstęp do mojego ogrodu, który nieustannie pielęgnuję, mimo że wszystkie znaki na niebie i ziemi mi mówią, że to bez sensu. To całkiem niezłe wyzwanie, bo sztuką jest umieć dostrzegać głębsze wartości i piękno tam, gdzie ich z pozoru nie ma. Albo na przyklad doznawać ekstatycznego uniesienia waląc w bramie tanie wino z gwinta.

"Słońce wzeszło, pełne spokoju. Delikatny wiaterek rozwiał mgły i opary, a potem ucichł, zostawiając ziemię wilgotną i pełną wyczekiwania, gdy słońce wznosiło się powoli nad Findidnann Hall. Pierwsze małe ptaszki ćwierkały zawzięcie, latając wokół kominów w poszukiwaniu samiczek albo najbardziej odpowiedniego miejsca, żeby się zesrać." B. Dickinson
[/quote:ffa13816b6]
Mam pytanie: jesteś teraz sam czy z kimś, skoro twierdzisz, że tak dobrze sobie radzisz ze swoim romantyzmem?

Nie marudź, bo cyckiem walnę.

[quote:cb8c8ad7c6="Albert"][quote:cb8c8ad7c6="Devon"]
Mam pytanie: jesteś teraz sam czy z kimś, skoro twierdzisz, że tak dobrze sobie radzisz ze swoim romantyzmem?
[/quote:cb8c8ad7c6]

hmm... jestem teraz w dziwnej sytuacji, bo właśnie niedawno coś, na co bardzo liczyłem nie doszło do skutku. Czyli aktualnie przechodzę mniej więcej etap rzucania się z mostu, podcinania sobie tego i owego i nienawiści do całego świata za moje krzywdy...
W moim przypadku jest to dość spektakularne: po mnie widać że jestem na dnie.
Dodatkowo pogłębia mój stan fakt, że nie rozumiem co i dlaczego się stało, głównie z tego powodu, że tej kobiety nie da się zrozumieć, podejrzewam, że ona sama siebie nie rozumie... cóż... mam tego pecha, że kręcą mnie właśnie takie : /

Czy sobie z tym radzę? Można to dwojako rozumieć... Z jednej strony radzenie sobie ze sobą. A z drugiej radzenie sobie ze światem zewnętrznym. Potrafię jeśli trzeba zachować pokerową twarz i udawać że nic się nie stało. Zdecydowanie wolę pokazywać po sobie co się wewnątrz mnie dzieje, ale przeważnie sprowadza to tylko problemy, więc trzeba uważać. Nauczyłem się uważać.
A radzenie sobie ze sobą? Ze sobą sobie nie radzę i nie chcę sobie radzić. Tu, wewnątrz, gdzie dostęp mają tylko nieliczni, trwa kataklizm i nie zamiarzam go niczym maskować. Tutaj, w miejscu niedostępnym dla całego świata, wszystko się wali. A ja nie powstrzymuję niczego. Jedyne miejsce, gdzie mogę pozwolić na to, by trwał naturalny porządek rzeczy...
[/quote:cb8c8ad7c6]

Nie tnij się i nie rzucaj z mostu, bo nie warto. Nikt nie jest wart tego, by z jego/jej powodu takie rzeczy robić. Ech, piszę tak, a miewam i tak doły z powodu osób, które ewidentnie nie są tego warte. Hmmm, skoro tak lubisz trudne do zrozumienia kobiety, to jest szansa, że może jednak byś mnie polubił. Mnie trudno zrozumieć i sama też nie do końca siebie rozumiem...

Nie marudź, bo cyckiem walnę.

To ja też coś dodam, najpierw w kwestii związków (różnych - partnerskich, koleżeńskich, bliższych, dalszych itp.). Potrzebna jest wiedza o sobie samym i o drugiej osobie, np. na takie tematy:
- dobór naturalny (wygląd, wiek, stan zdrowia, typ urody)
- status społeczny i formalno-prawny (praca, wykształcenie, gospodarka zasobami, potrzeby, umiejętności, relacje z innymi, realizowane hobby, zainteresowania)
- mentalność (światopogląd, kultura, romantyzm (uczucia, odczucia))

Powiedzmy, że podział taki sobie i każdy by sobie to jakoś inaczej poukładał, ale z grubsza mniej więcej te same zagadnienia by się pewnie przewijały.

No ale to temat o romantyzmie. Jak bym na to nie patrzył to wychodzi mi, że nie da się poświęcać 100% czasu na romantyzm w życiu, bo się zaniedba resztę.

Do rzeczy:
Z przebiegu tematu wychodzi mi np., że DonVitteo i amaranth4ever są bardziej introwertyczni, a ja i Albert ekstrawertyczni w relacjach uczuciowych.

Poza tym jak dla mnie ważniejsze jest to, żeby relacje uczuciowe były zdrowe, a nie to czy ktoś jest bardziej czy mniej romantyczny.

A jeśli już ktoś jest bardziej romantyczny niż przeciętnie to zazwyczaj wychodzi to np. w ilości i jakości kompozycji (wiersze, muzyka, rozmowy z innymi itp.), chyba że nie umie, ale umie prawidłowo je interpretować - czyli zgodnie z założeniami autorów.

Offtop (ale chyba ciekawy):
Inna sprawa to to czy się z autorem zgadzamy czy nie i czy autor ma czyste intencje czy nie bardzo.

Swoją drogą przydałby się jakiś rzetelny test na stopień romantyzmu, typu: 100 pytań i wynik, ale nie znalazłem nic takiego w necie, właściwie to nawet nie szukałem.

od czasu do czasu warto wrócić do źródła

Nie no, ja wolę dzisiejszy świat. Może dlatego, że nikogo nie udaję. Wyglądam w rzeczywistości mniej więcej tak, jak na zdjęciach na DP i nie zakładam masek, więc czuję się tu w miarę bezpiecznie.

I nie porównuję się do skrajności, tylko do przeciętności i co najwyżej wychodzi mi, że w czymś jestem lepszy niż przeciętnie a w czymś gorszy.

W paleolicie pewnie też się trzeba było zastanowić czy jeść dziko rosnące owoce, bo mogą być trujące. Stare dzieje, ale podobno trzeba było np. lekko nasmarować skórę i sprawdzić reakcję i tak aż do momentu stwierdzenia szkodliwości. Jeśli były jadalne to się robiło pola uprawne i te owoce były na pewno jadalne.

Teoretycznie potem powinno być już dużo łatwiej - wystarczyło dbać o stan gospodarki, kultury, nauki itp. - brzmi banalnie ale działa, bo wymagania co do przetrwania się nie zmieniły.

A po co ludzie sobie robią wrogów specjalnie to nie mam pojęcia.

od czasu do czasu warto wrócić do źródła

Romantyzm... To takie coś, co sprawia, że żyję. Dzięki niemu zachowuję jeszcze jakieś człowieczeństwo i nie dziczeje. Zachwyt nad sztuką, płomienna miłość, czerpanie natchnienia, chęć do walki o życie (bo chęcią do życia tego nie nazwę). Romantyzm to coś, co sprawia, że moje zwłoki żyją.

Wolność.

[quote:b98b41ec9f="vonGrab"]Romantyzm... To takie coś, co sprawia, że żyję. Dzięki niemu zachowuję jeszcze jakieś człowieczeństwo i nie dziczeje. Zachwyt nad sztuką, płomienna miłość, czerpanie natchnienia, chęć do walki o życie (bo chęcią do życia tego nie nazwę). Romantyzm to coś, co sprawia, że moje zwłoki żyją.[/quote:b98b41ec9f]
vonGrab - ja mam na to muzyczny komentarz:

od czasu do czasu warto wrócić do źródła