Dlatego większość ludzi nazywa się buntownikami a nie anarchistami, bo nawet gdyby powstał świat preferowany przez anarchistów to i tak by miał swoje zasady np. gdyby zdarzył się taki "diamencik" co dla zabawy by zabijał to ludzi bojąc się o siebie podjęli by jakie działania aby unieszkodliwić delikwenta a to już jakaś zasada.
Wydaje mi się że życie w tym przypadku punków jest wolność o ile było wybrane anie narzucone, lecz dla większości ludzi zbyt absurdalna żeby Ją pojąć. Osobiście podziwiam ludzi którzy są w stanie walczyć z systemem i tak szanować siebie jako ludzi żeby być w stanie żyć w takich warunkach. Pomyśl ,tak, nikt nie decyduje za Ciebie, sam jesteś odpowiedzialny za to co zjesz i gdzie będziesz śpisz. Osobiście nie pojmuje jak można tak "mieszkać" ale zdaję sobie sprawę że te osoby w jakiś sposób wykształcone podejmujące taką decyzję świadomie muszą tego chcieć. Każdy ma jakie pragnienia a takie osoby mają w sobie na tyle odwagi aby się przeciwstawić dosłownie wszystkiemu, ja ich podziwiam. :)

"tylko dwie rzeczy są nieskończone: wszechświat i ludzka głupota" Albert Einstein

*proszę o przeczytanie całego posta, na końcu przeprowadzam małą autokrytykę*



Wydaje mi się, że coś takiego jak "czysta"
wolność jest zgoła niemożliwa, bo ze względu na co by o niej mówiono? Dlaczego miałaby być pożądana? Czy wolność rozumiana potocznie, bez dookreślenia, nie stwarza niebezpieczeństwa zakiełkowania takiej jej wizji, która wyradza się w samowolę i egotyzm? jak już padło, moim zdaniem trafnie, anarchizm jest właściwie nie do utrzymania (przynajmniej na poziomie organizacyjnym, bo ideologicznie można się mamić niezależnie od mocnych argumentów obalających dany zespół poglądów).

Załóżmy sobie, że raczej niepodobna wywikłać się z (jakiegokolwiek)kontekstu społecznego i kulturowego (oczywiście - jeżeli należy się gatunku ludzkiego :P). Przyjmijmy sobie też taką przykładową definicję kultury: że jest to system normatywno - dyrektywalny (za Jerzym Kmitą - po prostu lubię tę definicję, bo jest wściekle ogólna; można się przecież śmiało uchwycić jej materialnych artefaktów :P). To znaczy - anarchista odnajduje przedmiot swojego sprzeciwu, ba, samą praktykę i wykładnię tegoż sprzeciwu w obrębie języka danej kultury. Stale jest w interakcji ze społeczeństwem, negując w nim jakąkolwiek organizację otwiera tylko możliwości tyranii "najsilniejszego", otwiera darwinizm społeczny, który tym razem nie jest już tylko trafną metaforą. :P

Wydaje mi się zatem, że jacyś refleksyjni anarchiści raczej pragną po prostu być radykalną, k r y t y c z n ą opozycją wobec jakiejkolwiek władzy; chcą zmian, gotowości na nie, chcą być "sumieniem" którego nie da się przebłagać krasomówczyni formułkami.

A zatem - wolność "praktykowaną" trudno pojmować jako totalną niezawisłość od jakichkolwiek zobowiązań. Ba - wolność jako taka wydaja mi się niemożliwa poza systemem zobowiązań! (pojawia się problem - czy zwierzęta mogą zatem być w ogóle wolne? Czy naprawdę dobrze traktowane zwierzę w ZOO jest w niewoli? Ale tego tutaj nie chcę rozważać). Dlatego chciałbym tu przywołać coś takiego, jak "wolność od (czegoś)" i "wolność do (czegoś)". W przypadku polityk totalitarnych obie te wolności są ograniczone do maksimum w takim sensie, że to państwo narzuca przedmioty tej wolności. W przypadkach braku tej opresyjności te przedmioty wyznaczane są przez jednostki, które czerpią z możliwości kultury bez skrępowania, są "wolne od stałej kontroli", mają "wolność do podejmowania pewnej działalności w świetle prawa" (np. do zrzeszania się w związki zawodowe czy inne subkultury gotyckie XD).

Nawiązując - wydaje mi się, że wolność "dark independent" to "wolność do", "wolność do bycia niezależnym w świetle prawa", ale nie od państwa, społeczeństwa, co raczej od jego specyficznych, "materialnych" obszarów (np. od konsumpcjonizmu, blichtru tzw. "popularnej" muzyki i stylu, który ona generuje i lansuje). A teraz - czy napisanie po prostu, że dark independent jest "wolny od zależności względem pop-kultury w świetle prawa"? Okazuje się, że jednak nie. Ponieważ definiuje siebie m.in ze względu na różnię wobec tej pop-kultury, a definicji stylu danej subkultury już litera prawa nie ustala, nie ma nią wpływu.

"Wolność od" jest bardziej poetycka i związana ze stanami patologicznymi państwa, które tworzą ideały WALKI o lepszy ustrój. "Wolność do" jest bardziej społecznie i kulturowo rozwojowa, tak mi się wydaje.


A teraz - problemy. Czy nie można powiedzieć, że niepotoczna definicja wolności nie jest w stanie objąć tych dwu jej rodzajów mówiąc o nich jako o dopełniających się? Może to są tylko podtypy? Czy któraś z tych wolności jest bardziej pierwotna względem drugiej? Czy ujmowanie wolności (i jej waloryzowanie) rodzi się z braku którejś z jej rodzajów, czy też wolność pojawia się wtedy, gdy pewien fenomen społeczny zyskuje pojęciową wykładnię, a potem zyskuje powagę kulturową?

Ja preferuję jednak mówić rozdzielnie o tych wolnościach, ponieważ w przypadku komentowania partykularnej sytuacji łatwiej jest omówić jej specyfikę, sytuacja staje się w jakiś sposób bardziej autonomiczna, mniej się ją (chyba) gwałci ogólnością pojęć.


Ktoś podejmie? :)

Co cię nie zabije, to cię wkurwi

Mamy tyle wolności , ile nam wolno .
Jedni o tym wiedzą i wykorzystują drudzy nie.
Małżeństwo też może być zwiąkiem ludzi wolnych, jezeli mamy zrozumienie dla potrzeby wolności drugiego człowieka i chodzi mi o te sprawy drobne typu , mam ochotę na ...kino, poleżeć czy spacer.
Nie sa to sprawy wielkie, ogólnonarodowe ale majace największy wpływ na nasze życie.Myślę, że najbardziej niewoli nas rodzina,tradycje niż państwo jako organizacja.
Może jestem takim trybikiem ,co to państwu nie wadzi i nie doświadczyłam przymusu państwa.

Bo ja z przeklętych jestem tego świata, Ja bywam dumny i hardy