http://partnerstwo.onet.pl/1533635,3502,,zlodziej_porzadnych_dusz,artykul.html
Niech ten artykuł posłuży jako punkt wyjścia do dyskusji. Dla mnie osobiście anoreksja jest niejako abstrakcją. W końcu jedzenie ( tego co się lubi ), to przyjemność. Jednak, gdy w psychice pojawiają się różne bariery, zwykła oczywista fizjologiczna czynność może stać się koszmarem.
Pewnie zdziwi was skąd ten temat. Z góry proszę, by potraktować go poważnie i nie umieszczać tu złośliwych komentarzy.
Otóż pewna znajoma ma problem. Chodzi najprawdopodobniej o anoreksję. Czy znacie kogoś dotkniętego tą chorobą? Może macie jakieś doświadczenie jak zachować się w stosunku osób, które udają, że nie widzą swojej choroby? Jak nie wprost dać do zrozumienia, że czyjaś chudość przekroczyła pewną granicę przy czym nie spowodować, że ta osoba zamknie się jeszcze bardziej?
Z powodu jedzenia osoba ta rezygnuje nawet z udziału w kameralnych domówkach. Podejrzewam, że chodzi o to, że zostałaby nakłaniana do zjedzenia czegoś.
Dodam tylko, że jakiekolwiek próby poruszania tematu wagi i sugerowanie, że jest wychudzona ( zawsze była szczupła, ale teraz - przesadnie ) skutkują tym, że zamyka się w sobie jeszcze bardziej. Jak jej uświadomić, że sama nie jest w stanie sobie pomóc?
Jeżeli ktoś ma jakieś doświadczenie w tej sprawie, to proszę o wypowiadanie się.

"I lived the life of a drifter waiting for the day/ When I'd take your hand and sing you songs/ And may be you would say/ Come lay with me and love me/ And I would surely stay." "A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebi

Temat jest dobry - życiowy. Może dotknąć każdego.

Anoreksja jest chorobą psychiczną - więc trzeba wpłynąć na kogoś psychicznie, nie pozwolić się zamknąć jak to ujęłaś. Prawdopodobnie mowa wprost zupełnie nic nie da :?
Trzeba dojść do sedna sprawy - zapytać z jakiego to powodu ma tą "dietę", czemu chce być szkieletem.
I ów problem starać się rozwikłać.
Ona je posiłki w miejscach publicznych?
Anorektycy tego nienawidzą, więc jeśli jest Ci to bliska osoba to wyciągaj ją na posiłki, ale do siebie, albo lepiej u niej. Najlepiej u niej w pokoju sprawdź czy zje jakieś ciacho czy coś - u siebie jej nikt nie widzi i nie patrzy jak to "opycha się".
Co jak co - ale żadna rada nic nie zdziała, jeżeli nie pójdzie z własnej woli do lekarza i z własnej woli nie zechce zmiany.

Aliquando praeterea rideo, jocoro, ludo, homo sum.

Raczej nie je w miejscach publicznych. Czasem dziubnie postną kanapkę z ciemnego pieczywa. Jeśli ktoś częstuje ją słodyczami - odmawia, twierdząc, że "nie lubi słodyczy". Osobiście nie znam nikogo, kto nie lubiły słodyczy. Wiem także, że ta teoria jest wyssana z palca.
W kwestii anoreksji mam jedynie ogólnikowy zarys teoretyczny.

"I lived the life of a drifter waiting for the day/ When I'd take your hand and sing you songs/ And may be you would say/ Come lay with me and love me/ And I would surely stay." "A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebi

Hmm. A jej życie towarzyskie? Ma jakieś? Jak często spotyka się ze znajomymi? Co robią wtedy?
Może dobrze by było zwalić jej się do domu w parę osób (kobiety) z siatkami zakupów i ugotować coś razem?
To też bardzo ważne - żeby anorektyk sam robił posiłki i widział ich skład - bo zawsze się czepiają szczegółów jedzenia, a jak sama zrobi to nie będzie miała żadnego "ale". Teoretycznie.
Ja Ci współczuje. Jesteś w ch*jowej sytuacji, że się wyrażę.

Aliquando praeterea rideo, jocoro, ludo, homo sum.

Nie ma życia towarzyskiego. Nie jestem w żadnej sytuacji, bo to tylko znajoma. Po prostu nie lubię siedzieć cicho, a w tej sytuacji nie bardzo wiem od której strony ją podejść.

"I lived the life of a drifter waiting for the day/ When I'd take your hand and sing you songs/ And may be you would say/ Come lay with me and love me/ And I would surely stay." "A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebi

Ale się tym przejmujesz. Myślisz o tym. Dotyka Cię to.

Szczerze z nią pogadaj. I tyle. Powiedz jej, że się martwisz, że Cię to trapi i chcesz z nią to wyjaśnić. Ona już jest chyba daleko w tym bagnie, ale być może potrzebuje tylko by wyciagnąć do niej rękę? Może wie, że nie jest dobrze?

Aliquando praeterea rideo, jocoro, ludo, homo sum.

Nie sądzę, by ten przypadek był taki prosty, ale dzięki za rady.

"I lived the life of a drifter waiting for the day/ When I'd take your hand and sing you songs/ And may be you would say/ Come lay with me and love me/ And I would surely stay." "A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebi

Fakt, temat jest wręcz bardzo dobry. Niestety nie znam nikogo cierpiącego na anoreksję, jednakże znam osoby wychudzone z powodu depresji. W obu przypadkach chodzi o przeżycia na tle emocjonalnym. Zaniżona ocena o sobie, problemy w kontaktach międzyludzkich (w pracy, szkole, w domu). To smutne, ale niestety takie mamy czasy. Jak człowiek ma szczęście to inni go z tego wyciągną( depresja, anoreksja i bulimia) a jak nie to umierają z głodu, cierpią na różne schorzenia spowodowane niewłaściwym odżywianiem lub popełniają samobójstwo :roll:

carpe diem

Chcesz jej pomóc czy jak?
Bo raz się martwisz, a raz niezbyt.
Jeśli chcesz uspokoić swoje sumienie - pogadaj z nią.
Jeśli chcesz cos zrobić dla niej - działaj.

Aliquando praeterea rideo, jocoro, ludo, homo sum.

Bo nie jest. Widać że koleżanka nalezy do upartych osób.Baaardzo samodzielnych 8O
Jak podejść? Sama sobie uświadomi że tym co robi nie uzyska tego czego chce.

In these days I’m breathing stone

Istotą sprawy jest chyba na chwilę obecną uświadomienie jej, ze jeżeli to faktycznie anoreksja, a na to wygląda - jak poważna to choroba, której nie można lekceważyć.

"I lived the life of a drifter waiting for the day/ When I'd take your hand and sing you songs/ And may be you would say/ Come lay with me and love me/ And I would surely stay." "A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebi

Owszem, ale człowiekowi choremu na anoreksję rzadko udaje się wytłumaczyć, że jest chory i potrzebuje specjalistycznej pomocy. Nie pomogą tu tym bardziej żadne subtelne aluzyjki ani nasiadówy "bab z siatkami pełnymi zakupów". No ok, może i zje przy nich, ale co z tego, skoro wszystko wyrzyga, jak tylko zostanie sama? Walka z anoreksją jest bardzo ciężką sprawą, i pomóc tu mogą tylko najbliżsi, którzy się nie załamią i będą trwać przy chorej. Bo anorektyczka bywa bardzo wkurzająca z tym swoim "Nie mogę tego zjeść, to jest obrzydliwe", choć nawet bardzo się stara. Wiele dziewcząt dotkniętych tą chorobą umiera, mimo że próbowały wrócić do normalności i miały fachową opiekę. I to nie tylko z głodu: przy dużej utracie masy ciała w ciągu krótkiego czasu ściany serca robią się bardzo cienkie, czym to grozi - chyba mówić nie muszę...

"[...]prawdziwa droga do serca mężczyzny to sześć cali stali pomiędzy jego żebrami. Czasami cztery cale wykonają zadanie, ale żeby mieć całkowitą pewność, wolę mieć sześć. Zabawne, jak falliczne przedmioty są tym bardziej użyteczne, im są większe."

Chciałabym również zauważyć, iż koleżanka Wampgirl nie jest też do końca pewna czy to anoreksja. Ma ku temu przesłanki, ale najpierw trzeba, że tak powiem, postawić diagnozę.
Czyli pogadać szczerze.

Aliquando praeterea rideo, jocoro, ludo, homo sum.

Mandraghora, dzięki bardzo treściwy post. Zastanawiam się, czy ona wie o tym, że kiepsko z nią, czy rzeczywiście nie zdaje sobie z tego sprawy. Ciężko byłoby z nią o tym pogadać, bo nie zwierza się już nikomu, zwłaszcza po tym, jak koleżanki kontaktowały się z jej rodzicami. Wydaje mi się, że kiedy nie męczy się jej tym poza domem - czuje choć trochę wytchnienia, bo nikt nie drąży tematu. Na chwile obecną nie mam żadnych wiadomości w którym kierunku zmierza jej waga.
W każdym razie nie wygląda tragicznie, więc podejrzewam, że nawet jeśli byłaby to anoreksja, to jakieś początkowe stadia. Choć dziewczyna schudła jakiś rok temu. W każdym razie - jej waga jest stanowczo za niska.

"I lived the life of a drifter waiting for the day/ When I'd take your hand and sing you songs/ And may be you would say/ Come lay with me and love me/ And I would surely stay." "A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebi

ogólnie chyba większość osób wie co to za choroba i czym się objawia jakie niesie z sobą następstwa jeśli nie z obserwacji to np z tego tematu to dobrze że takie tematy się tez porusza
nurtuje mnie jedno pytanie czy anoreksja jest chorobą wyłącznie kobiecą ?? po przeczytaniu tego tematy mam takie wrażenie

życie nie składa się z wdechów i wydechów życie to chwile które zapieraja dech w piersi

SAMAEL66: mogłeś odebrać to tak, że anoreksja dotyka tylko kobiet - powód prosty - mowa jest o koleżannce Wampgirl głównie.
Problem ten dotyka również i mężczyzn, jak i bardzo młode osoby w wieku nawet 8 lat.
Ta choroba jest utworzona przez media i dążenie do chorego ideału.

Aliquando praeterea rideo, jocoro, ludo, homo sum.

Wiesz z Anoreksją jest podobnie jak np. z uzależnieniem od np. narkotyków, alkoholu...
W takim sensie że niektóre mechanizmy obronne (zaburzonego zachowania) pozostały na miejscu...
Tak się broni organizm...
Postaram się jak najlepiej pomóc ja miałem zaczątki ale niestety bulimii więc to trochę inaczej..
Jeżeli rozmowy nie pomagają to postaraj się znajmą skontaktować z jakimś może terapeutą, natomiast kurde kiedy sprawa przekracza możliwości Twoje rodziny itd. no to wtedy musi jechać do ośrodka
np. http://www.anoreksja.morekart.pl/pomoc.php
Tu jest duży wybór...
No to tyle co mogę pomóc...
jak by cuś to pisz trochę się na tym znam...

Kto nie umie przysiąść na progu chwili, puszczając całą przeszłość w niepamięć, kto nie jest zdolny trwać w miejscu jak bogini zwycięstwa, nie doznając zawrotu głowy ani lęku, ten nigdy nie dowie się, czym jest szczęście. -Frederyk Nietazsche

[quote:efc54839a8="thistle89"]SAMAEL66: mogłeś odebrać to tak, że anoreksja dotyka tylko kobiet - powód prosty - mowa jest o koleżannce Wampgirl głównie.
[/quote:efc54839a8]
Może sprostuję, bo zabrzmiało, jakbym ja była tą koleżanką. Otóż jak już pisałam, codziennie obcuję ( i będę przez najbliższy czas obcować) z osobą, którą wraz ze znajomymi podejrzewamy o anoreksję. Nie bardzo wiadomo jak się względem niej zachowywać : nie poruszać tematu i dać jej chwile wytchnienia, spróbować rozbawić, na chwilę odciągnąć od napiętnowania ze strony rodziców ( bo wydaje mi się, że tak właśnie wygląda sytuacja w domu ), czy przyłączać się do tych "złych, którzy i tak nic nie rozumieją"-bo tak może nas postrzegać.

"I lived the life of a drifter waiting for the day/ When I'd take your hand and sing you songs/ And may be you would say/ Come lay with me and love me/ And I would surely stay." "A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebi

Nie wiadomo mi o żadnych tego typu zajściach.

"I lived the life of a drifter waiting for the day/ When I'd take your hand and sing you songs/ And may be you would say/ Come lay with me and love me/ And I would surely stay." "A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebi