Proszę,proszę. I oto jesteśmy za sprawą tego wiersza przeniesieni gdzieś w zamgloną dal,gdzie nikt nie śnił jeszcze o tzw. wierszu białym. Kompozycja utrzymana w duchu romantyzmu wywołuje wprost asocjacje z "Faustem" Goethego i,dla mnie,jest rozwinięciem odpowiedzi na pytanie z dramatu "więc kimże w końcu jesteś?". Co prawda,podmiot liryczny powtarza się,jednak pomysłowo krąży wokół każdego motywu,zgrabnie przelewa przez wersy słowa budując rytm,doskonale łamany w miejsach odpowiednich dla cierpliwości czytelnika przerzutniami. Smaczne było,choć pointa rozmywa się w porównaniu z sytuacją liryczną kompozycji.

Nie posiadam,bowiem nadawanie nazw zabija. Jednak jest fraza,którą często powtarzam,tedy zdaje mi się,że mogę ją podciągnąć pod motto-"czas pokaże".